مشنو تو هر مکر و فسون، خون را چرا شویی به خون . . .

سلام

«و هر چه در توان دارید از نیرو و اسبان سواری آماده کنید تا با این دشمن خدا و دشمن خودتان و دیگری را جز ایشان -که نمی شناسیدشان و خدا آنان را می شناسد-  بترسانید و هر چیزی در راه خدا خرج کنید پاداشش به خود شما بازگردانیده می شود و بر شما ستم نخواهد رفت» سوره انفال آیه 60

چند بار این آیه را بخوانیم و قدری تفکر....

اگر به دیدی امروزی به این آیه بنگریم و آن را به دنیای خودمان وارد نماییم، درمی یابیم که منظور از نیرو فقط قوای نظامی و تسلیحات معمول جنگی نیست که هر جنگی ابزار خود را دارد. امروز اکثر جبهه های مقابل جهان اسلام بسی فراتر از کشت و کشتارهای فلسطین و عراق و افغانستان و ... است. مسلما" در مقابل توپ و تانک، موشک کارساز است و در برابر سیاست های چند لایه، هشیاری و تدبیر آن هم از نوع عملی و نه گفتاری.

باز هم بر شیعیان عراق و فلسطین (مصطفی تاجزاده چه تحلیل قشنگی کرده) که الحق در این زمینه از ما جلوترند و در عمل سنجیده تر. در حادثه غم انگیز انفجار گنبد حرم پیشوایانمان در تمامی بیانیه ها بر وحدت شیعه و سنی تاکید شد اما در خود عراق این حرکت جنبه عملی یافته و با اینکه حرکاتی بر ضد این اتحاد انجام می گیرد اما تلاشی در خور تحسین انجام می گیرد و امید که عملی تر گردد «در حقیقت مومنان با هم برادرند، پس میان برادرانتان را سازش دهید و از خدا پروا بدارید، امید که مورد رحمت قرار گیرید» سوره حجرات آیه 10. افسوس که در کشوری که ادعای هدایت جهان اسلام را دارد ضعیفترین اقدامات عملی انجام می گیرد و ای کاش می فهمیدیم که نیرویی که امروز بیشتر مورد نیاز است توان سیاسی است. متاسفانه در وا اسلاما سر دادن استادیم اما در هدایت جریان ها به شکل صحیح ناتوان.

ای کاش کسانیکه پیشقدم بیانیه و عزاداری و ... هستند کمی از قدرت خویش استفاده می کردند و تدبیر به کار بسته شور جمعیت را به شعور تبدیل می کردند و چنان نتیجه ای می گرفتند که باید. اما آنقدر از حقیقت آنچه که به حمایتش برخواسته ایم دور افتاده ایم که بر خلاف راهش حرکت می کنیم و از سر نادانی بر خود می بالیم. در قضیه کاریکاتورها اگر به جای رفتارهای غیر اسلامی و انسانی، به گفته خدای خویش گوش می دادیم: «و آنهایی را که جز خدا می خوانند دشنام مدهید که آنان از روی دشمنی و نادانی خدا را دشنام خواهند داد. اینگونه برای هر امتی کردارشان را آراستیم. آنگاه بازگشت آنان به سوی پروردگارشان خواهد بود و ...» سوره انعام آیه 108 «با اهل کتاب جز به بهترین [شیوه] مجادله مکنید، ...» سوره عنکبوت آیه 46 و آنان که مردم را تحریک می کردند، آنچه از نیروی عقل داشتند آماده می ساختند، می توانستند نقشی تاریخی و هدایتگر ایفا کنند و یا دست کم خودمان ترویج فساد نمی کردیم «و البته در کتاب بر شما نازل کرده که هرگاه شنیدید آیات خدا مورد انکار و ریشخند قرار می گیرد، با آنان ننشینید تا به سخنی غیر از آن درآیند، چراکه در این صورت شما هم مثل آنان خواهید بود. خداوند، منافقان و کافران را همگی در دوزخ گرد خواهد آورد» سوره نساء آیه 140. اما افسوس و صد افسوس که سالهاست و قرن هاست که اکثر قریب به اتفاق آنها این خاصیت وجودی را از دست داده اند و بدتر از آن ما توده مردم، که نمی خواهیم نور دانایی را جایگرین ظلمت جهل نماییم. آفرین و صد آفرین بر این جانباز بی دست که منش اسلامی و اخلاق انسانی را بر همه دست اندرکاران فتح سفارت، آتش زن پرچم و حیوان لباس پوش در سراسر جهان آموخت و ای کاش سایرین هم از خود شروع می کردند، «ای کسانی که ایمان آورده اید به خودتان بپردازید. هرگاه شما هدایت یافتید، آن کس که گمراه شده است به شما زیانی نمی رساند. بازگشت همه شما به سوی خداست. پس شما را از آنچه انجام می دادید، آگاه خواهد کرد» سوره مائده آیه 105. چه شد آن منشی که در انقلابش در مقابل گلوله سربازان، گل هدیه داد و آنان را به راه آورد؟

انفجار حرم دو پیشوای بزرگ دل آزار است و محکوم اما قتل و کشته شدن انسان ها دل آزار تر که آن امامان جز برای تعالی انسان نیامدند و حرمت نفسی واجب تر از حرمت حرمی که پروردگارمان خود فرمود «... هر کس، کسی را جز به قصاص و فساد در زمین بکشد، چنان است که گویی همه مردم را کشته باشد. ...» سوره مائده آیه 32. عزای عمومی شایسته کدام یک است؟ این است منش تشیعی که پیشوای دومش، کسی را که بدترین توهین ها را به او در مقابل جمع می کند نه تنها آسیبی نمی رساند که بعد از پذیراییش سوغات سفر هم برای او خریده و به سوی شهرش بدرقه می کند و او را شرمنده؟ ارزش و منزلت انسان برای ما کجاست؟ آه ه ه ه ....

.... می دانم می دانم، حواسم نبود، چشم هایم را کمی باز می کنم، یادم آمد در کجا هستم.... بله جایی که در پایتخت فرهنگیش که باید آن فرهنگ به کل جهان صادر شود، حسینیه گروهی دیگر از شیعیان یا مسجد ضرار به ظن عده ای، پارکینگ می شود و افراد فرقه ای بی آزار و صلح جو به ناحق مورد ظلم قرار می گیرند دیگر تکلیف آنچه گفتم روشن است. اگر بر فرض پر مرض آنجا مسجد ضرار هم بود به چه حقی این اعمال انجام شد؟ خداوند در سوره توبه که شدیدترین تهدید را نسبت به کفار و منافقان در آن دارد در مورد این مسجد سخن گفته و پیامبرش را فقط از رفتن به آنجا منع کرده، «هرگز در آنجا مایست، ...» آیه 108، همین و بس. همه اینها بر فرض درستی تصور عاملان حادثه از آن مکان و افراد بود، حال حقیقت ظاهری مظلومان حادثه و قضاوت در مورد آنان را که همه خود می دانند و در اینجاست که ابعاد فاجعه بیشتر رخ می نماید و برای این ظلم به شیعیان باید به خدمت بانو معصومه (س) جهت عرض تسلیت شتافت که در جوار حرمش حرمت انسان ها لگد مال شد. آه ه ه ه ه....

آری، نه روح پیامبر اکرم (ص) از چند کاریکاتور وقیح به درد می آید که توهین های بدتر از این را در زمان خودش چشید، نه راه هادی (ع) و حسنش (ع) از تخریب گنبد حرمشان مسدود می شود، که پادگان های عباسی به این هدف دست نیافتند و نه دل مهدی منتظر (عج) از دیدن آوار سردابش، شکسته می شود. اما... اما... اما روح آن پیامبر رئوف از رفتار امتش مطمئنا" خواهد رنجید که در طول حیاتش هم دغدغه هدایت آنها را داشت نه حفظ خویش را و در قیامت: «و پیامبر گفت، پروردگارا قوم من این قرآن را رها کردند» سوره فرقان آیه 30. ترک روش و آموزه های قرآن باعث شکوه اوست. ائمه ای که همه تلاش و عمرشان در راه مبارزه با ظلم و جور خلافت گذشت و خود شهید و مظلوم دربار خلیفه ها بودند، خروج مدعیان پیروی از آنها، از مسیر حق و عدالت، ضربه به روششان می زند که این بار خلیفه ها نه فقط زیر نام اسلام که تحت نام ولایت آزادیخواهان را روانه زندان می کنند و به نام همان امامان، مردم بی دفاع را وحشیانه از حقوقشان محروم می نمایند.

ای کاش آنچه در توان عقلیمان بود به کار می بستیم و در مقابل دشمنان خدا و خود و دست هایی که نمی شناسیم و خدا می داند به بهترین نحو می ایستادیم که نتیجه اش به سود خودمان است و رهایی از ستم.